Ofsahræðsla vitglöp, eða raunsæi?

Ég er af kunnugum talin þokkalega skýr á góðum degi, já oft talin  reyða það í þverpokum? ! Þó má ég þola það að undan mér fjarar í orðsins besta skilningi.

.

Hjálögð mynd er ekki af mér en jafningja mínum samkvæmt eigin áliti . Í gær komst ég að því fullkeyptu, hræðslan tók af mér öll völd og það þrátt fyrir rúmlega fimm ára reynslu við Íslandsstrendur í misjöfnum veðrum. Hef sum sé marga fjöruna sopið eins geðslegt og það nú er!

Þegar hræðslan tekur völdin fjarar undan allri rökhugsun og við tekur ástand sem ómögulegt er að lýsa. Átti ég fara með faðirvorið eða biðja til guðs sem ég þekki ekki neitt? Kunni ekki við það, enda ávarpa ég ekki ókunnuga.  Nema vera skildi til að vísa mér til vegar.

Ég vissi hvert ég var að fara, hitt vissi ég ekki hvort ég kæmist þangað svona yfir höfuð. Fína veðurspáin gekk ekki eftir og Gola Re 945 hagaði sér eins og ölóð kerling sem engu tauti er við komandi..Slagandi til og frá og við líka hvort sem okkur líkaði betur eða ver.

Ég hefði viljað skipta við hana. Þegar minnst varði hagaði hún sér eins og kafbátur. 

 Skipberinn leit aftrá annað slagið með samúð í augunum. Á móti fékk hann hatursfullt augnaráð sem sagði: Hvernig í andsko..datt  þér í hug að bjóða mér upp á þetta mann djöf...Engin orðaskipti í fjóra klukkutíma.

Þegar ég vaknaði í morgunn var veðurblíðan slík að ekkert vit var í öðru en að berhátta sig og spenna upp sólhlífina..

 Sem ég gerði, makaði á mig sólarvörn sem ku vera hættulegri en sólin sjálf!

Fékk mér einn, já bara einn kaldan límonaði að hætti Börs og hugsaði um hvað við hefðum það gott íslendingar, alla vega veðurfarslega.  Hann "KU" spá blíðu næstu daga.  ....Ég Hugsaði ekkert um það, að allir vegir að heiman eru vegirnir heim enda minnið farið að gefa sig.